- TECHNIKI HAMUJĄCE (zwalniające szybkość do 3/4 zakrętu – obecnie stosowane na mistrzostwach krajów, kontynentów, świata – w tym WRC, FI)
- TECHNIKI NEUTRALNE (jednostajna szybkość ruchu w zakręcie – dawne angielskie i obecne rozwojowe)
- TECHNIKI PRZYSPIESZENIOWE w zakrętach ( pojedynczych i złożonych) – przejścia zakrętów ruchem przyspieszającym
Techniki jazdy powinny być zgodne z prawami fizyki i logiki.
Prawa fizyki są stałe, niezmienne i nie da się ich oszukać, co potwierdzają wszyscy kierowcy wypadający z drogi. Natomiast zrozumienie i umiejętne wykorzystanie praw fizyki, pozwala osiągnąć dużo wyższą granicę bezpieczeństwa, jednak nie osiągalną dla technik jazdy popularnych-amatorskich opartych na przypuszczeniach kierowcy – wynikających z zakodowanych złych nawyków kierowania .
Odkąd pojawił się na świecie motorsport, tylko kilku kierowców, na przestrzeni całej historii, stosowało techniki jazdy oparte na prawach fizyki i logiki. Odnosili oni spektakularne sukcesy. Cała reszta zawodników była tylko tłem dla najlepszych, pozostając za nimi daleko w tyle, Niektórzy próbując nadrobić braki techniki jazdy odwagą, notorycznie rozbijali samochody.
A przecież celem w zakręcie jest przyśpieszanie (a nie asekuracyjne hamowanie) do wyjścia z zakrętu na prostą, z jak najwyższą wartością ruchu jednostajnie przyśpieszonego, a nawet progresywnego ( przyśpieszanie z wykorzystaniem wektorów sił odśrodkowych i wektorów dociskowych).
Poniżej, różne techniki jazdy stosowane w sporcie przez wielu kierowców:
Opis kolorów na schematach:
Technika Drogowa – podstawowa:
HAMOWANIA CZĘSTO SĄ SPÓŹNIONE !!!!!
Wyjścia z zakrętów utrzymane w jakimś standardzie, jednak bardzo wolne. Jest to technika z ruchu ulicznego i turystycznego. Nie nadaje się do sportu. Już przy średnich prędkościach powoduje bardzo duże przeciążenia na zewnętrzne przednie koło. Do tego stopnia, że koło tylne wewnętrzne odrywa się od nawierzchni. W tej technice bardzo zużywają się opony. Samochód ma tendencję do wylatywania z drogi. To niebezpieczna technika jazdy.
Technika amatorska – pseudo wyczynowa – „wyda nie wyda, a może wyda”? :
Stosowana przez profesjonalnych amatorów (profesjonalny samochód + kierowca bez techniki jazdy, amator)
Dość szybkie optymistyczne wejścia w zakręt,
natomiast bardzo wolne i niebezpieczne wyjścia z zakrętu.
Większość wypadków powodowana jest takim sposobem jazdy !!! – PSEUDO STYL
Technika jazdy na okrągło lub krzywkowa:
Wydaje się być dość szybka, jednak powoduje duże przeciążenie w środku zakrętu. Polega na mocnym dokręcaniu poza szczyt zakrętu, lub skręt w szczycie zakrętu ,lub skręt poza szczytem zakrętu.
Na średnich i dużych prędkościach jest bardzo niebezpieczna !!! Duże przeciążenia powodują gwałtowną utratę przyczepności niemożliwą do skorygowania. Kierowcy stosujący tą technikę jazdy często lądują poza drogą. Bardzo często z powodu przeciążenia samochód po utracie przyczepności obraca się tyłem do kierunku jazdy i ląduje tyłem w barierach, lub w rowie .
Technika jazdy intuicyjna :
Popularna technika jazdy wśród wielu kierowców. Zarówno amatorów jak i zawodowców. Głównie do tej techniki stosowany jest opis kątowy.
Technika oparta na opóźnionym wejściu w zakręt wynikającym z oporowego kodu optycznego i intuicyjnym rozpoznaniu sił oddziaływujących.
Pozwala na w miarę optymalne (choć opóźnione) wejście w zakręt i dość dynamiczne wyjście. Przy średnich i dużych prędkościach jest to technika dla odważnych – bardzo efektowna ale nie efektywna (dobra pod foto – wideo).
CIĘCIE ZAKRĘTÓW:
Zbyt wczesny i nadmierny skręt, oraz zbyt szybkie wejście w zakręt zmusza do gwałtownego zacieśnienia toru jazdy, aby utrzymać samochód na drodze do wyjścia z zakrętu. Następstwem tego na rajdach jest cięcie zakrętów. Czyli wjazd wewnętrznymi kołami lub w skrajnych przypadkach całym autem na wewnętrzne pobocze zakrętu. Efektem jest naniesienie błota i kamieni z pobocza na asfalt, co w drugim przejeździe danego odcinka znacznie pogarsza przyczepność w tych zakrętach. Organizatorzy rajdów w celu ochrony niszczonej w ten sposób nawierzchni ustawiają w środkach zakrętów bele słomy i inne ograniczniki uniemożliwiające cięcie zakrętów – jako wymuszone odchylenie (przesunięcie) toru jazdy.
Technika WRC:
Technika polega na wrzuceniu auta w zakręt do hamowania bocznego, do połowy zakrętu. I po shimmy ( ? ) kierowca gwałtownie otwiera spóźniony gaz.
Technika F1:
Długie miękkie, jednak hamujące wejście w zakręt. Po ustabilizowaniu sił znoszących kierowca może wcisnąć gaz. Długi hamujący skręt do szczytu zakrętu to „nurkowanie” na zewnętrznym przednim kole. Wyjście z zakrętu kończy się na tarce lub poza nią. Powodem jest nakładanie toru jazdy na szczyt zakrętu „tnąc wewnętrzną tarkę” w celu uniemożliwienia (blokowania) konkurentowi wejścia po wewnętrznej („wejścia pod rękaw”).
Kierowcy łącząc powyższe sposoby jazdy tworzą swoje własne indywidualne style i upodobania. Czasami udając wrodzone talenty i posiadając olbrzymie parcie na szkło kreują się na celebrytów – gwiazdorów. Tylko, dlaczego tak rzadko wygrywają?
Ale powtórzę – tylko kilku kierowców, na przestrzeni całej historii motorsportu, stosowało techniki jazdy oparte na prawach fizyki i logiki. Odnosili oni spektakularne sukcesy. Cała reszta zawodników była tylko tłem dla najlepszych, pozostając za nimi daleko w tyle.
A przecież celem w zakręcie jest przyśpieszanie (a nie asekuracyjne hamowanie) do wyjścia z zakrętu na prostą z jak najwyższą wartością ruchu jednostajnie przyśpieszonego a nawet progresywnego ( przyśpieszanie z wykorzystaniem wektorów sił odśrodkowych i wektorów dociskowych).
TECHNIKI NEUTRALNE
Skręt równoległy:
Tor jazdy w osi drogi .
Technika dobra do małych i średnich prędkości. Dobrze stabilizuje tor jazdy. W połączeniu z prawidłowym kodem optycznym daje ciekawe efekty.
TECHNIKI PRZYSPIESZENIOWE
Parabola klasyczna:
Podstawowa technika przyspieszeniowa.
Jest to podstawa wszystkich sportowych i wyczynowych technik jazdy w zakrętach.
